7. Zrób to też dla mnie...

Nasze usta złączyły się i wszystko znów stanęło w miejscu. Trwało to chwilę, która była dla mnie stanowczo za krótka. Położyliśmy się wtuleni w siebie i podobnie jak w dniu śmierci Alice, zasnęliśmy w jednym łóżku, nie mając siły na więcej. Pamiętam, że zanim odpłynąłem w objęcia Morfeusza z rozkoszą wsłuchiwałem się w równomierny oddech Gerarda i chłonąłem nieporównywalny do niczego, zapach jego ciała...

Obudził mnie chłodny dotyk na moim policzku. Niechętnie otworzyłem oczy, ale widok odpłacił mi za pobudkę. Gerard leżał twarzą do mnie wsparty na łokciu, wolną ręką pieszczotliwie głaszcząc mój policzek. Jego twarz zdobił wspaniały uśmiech. Wyglądał tak jak jedno z dzieł w sali od plastyki, ale różnica była zasadnicza. Był piękniejszy i bardziej barwny od nich wszystkich razem wziętych.

- Dzień dobry – szepnął.

Z mojego gardła nie wydobywała się odpowiedź. Wlepiałem oczy w jego usta, pragnąć móc ponownie poczuć ich smak. Czerwonowłosy, jakby czytając mi w myślach nachylił się ku mnie i musnął wargami mój policzek. Westchnąłem cicho zamykając oczy i upajając się jego ciepłem.

- Wciąż jesteś śpiący? - spytał, a w jego głosie dosłyszałem nutę rozbawienia.

- Ciii.... - powiedziałem kładąc palec na jego ustach. - Zakłócasz mi tą piękną chwilę nic nie robienia. - dodałem.

- Przepraszam – mruknął cicho.

Znów przymknąłem powieki i cieszyłem się dźwiękiem bicia naszych serc. Przez moje myśli przebiegł cały wczorajszy dzień. Coś jednak mi w tym wszystkim nie pasowało, a nawet dwa cosie.

- To co zaszło między mną, a Nansy wczoraj... - zacząłem, jednak przerwał mi wyraz jego twarzy.

Skrzywił się, a jego oczy wypełniła złość na samo wspomnienie. Nawet wtedy wyglądał niesamowicie.

- Byłem chyba... sam nie wiem. - powiedział po chwili, dobierając starannie słowa. - To chyba była... zazdrość. - dokończył, delikatnie, znów głaszcząc mnie dłonią.

Uśmiechnąłem się do tej wizji. Gerarda zazdrosny o mnie... Nagle do mojej głowy dotarło, co jeszcze nie było na swoim miejscu. Zerwałem się gwałtownie do pozycji siedzącej, co spowodowało lekkie zawroty głowy. Tym czymś byłem ja, bo znajdowałem się teraz w wygodnym łóżku czerwonowłosego, a nie we własnym domu. Chłopak podniósł się chwilę później, speszony moim zachowaniem.

- Co się stało? - spytał.

- Powinienem być dawno temu w domu... - westchnąłem, stając na nogi.

Mina Gerarda świadczyła o tym, że nie chce żebym wychodził, więc dodałem szybko.

- Przykro mi, ale niedługo się zobaczymy.

- Mam taką nadzieję. - odpowiedział, a w jego głosie wyczułem szczerość.

Zebrałem się pośpiesznie, a nie miałem tu właściwie niczego, więc nie potrwało to długo. Z żalem pożegnałem się z złotookim krótkim buziakiem w policzek. Dziwne, dodał mi on odwagi, która była mi zresztą potrzebna. Dotarłem pod drzwi domu z zaskakująco szybko. Najciszej i delikatniej jak potrafiłem, otworzyłem drzwi kluczem, jednak praktycznie na progu czekał mnie komitet powitalny... Gdy zamykałem drzwi w przedpokoju pojawił się Jack, a za jego ramieniem moja matka.

- Gdzieś ty, do cholery był?! - zagrzmiał, mężczyzna.

- Boże, Frank! Gdzie się podziewałeś? - zawtórowała mu kobieta, ale dużo łagodniej.

Jej twarz wypełniało zatroskanie, jednak zignorowałem je.

- Ja... ja... byłem u kolegi... - odpowiedziałem szczerze, jąkając się.

Cała moja odwaga, jakby wyfrunęła mi przez uszy. Nie wiedziałem co dodać, jednak gdy tylko pomyślałem o wczoraj, dotarło do mnie to, że to nic w porównaniu z tamtym uczuciem...

- Akurat mieliśmy ci coś ważnego do powiedzenia! - wrzasnął, jednak trochę ciszej Jack.

- Kochanie, płacimy tu trochę sporo za rachunki, więc... - zaczęła niepewnie Lusi.

- Wyprowadzamy się. - dokończył za nią ostro, mężczyzna.

- Co?! - krzyknąłem, mimowolnie.

Te słowa, były dla mnie jak uderzenie w policzek. Gorzej, cios nożem... Gerard, boże Gerard! Moje myśli szalały między sobą, walcząc o moją uwagę. Czemu teraz? Czemu, gdy poznałem kogoś takiego? Znałem go krótko, a mimo wszystko, był dla mnie ważniejszy od Stacy.

- Ogłuchłeś? - warknął, Jack.

- Ale, jak to? Na pewno jest jakiś sposób, żebyśmy tu zostali! - rzuciłem, ostro.

Odwaga jakby postanowiła wrócić ze spaceru. Wypełniał mnie szaleńczy gniew, a przecież całkiem niedawno, nad ranem, byłem w siódmym niebie.

- Nie możemy pracować na więcej etatów... - burknęła, moja matka.

- Etatów? Myślisz, że jestem ślepy?! O jakich cholernych etatach mi tu pieprzysz?! - wywrzeszczałem, z całą mocą jaka we mnie buzowała.

Jack, uderzył mnie otwartą dłonią w policzek, po czym zaczął wyrzucać z siebie przekleństwa, gdy ja wybiegłem najszybciej jak pozwalały na to moje krótkie nogi. Biegłem przed siebie, ze łzami w oczach, nie oglądając się za siebie. Moje tętno szalało, oddech był nierówny. Czemu?! Zdawał się krzyczeć cały świat. Starłem się, nie patrzeć na boki po już trochę, znajomych miejscach. Obrałem świetnie znany kierunek. Było to jedyne miejsce do którego mogłem się teraz udać. Poza tym, powinienem się pożegnać... Ta myśl, rozwścieczyła mnie jeszcze bardziej. Dopadłem do drzwi i bez pukania wbiegłem do środka.

- Gerard! - krzyknąłem zatrzymując się.

Był to nie lada wyczyn, przy moim szaleńczo szybkim oddechu. Odpowiedziały mi kroki, dochodzące ze schodów.

- Frankie? - usłyszałem, zdziwiony głos chłopaka.

- Rany, Gerard. - szybkim krokiem doszedłem do niego i bez wahania, rzuciłem mu się na szyję.

- Tak szybko się stęskniłeś? - zapytał z ironią, jednak gdy poczuł, na ramieniu moje łzy, cały zesztywniał. - Co się stało?

Nie potrafiłem wykrztusić słowa. Stałem tak, wdychając jego zapach. Nie mogę go tak zostawić, pomyślałem. Odsunął mnie delikatnie do siebie i nakierował, dłonią mój podbródek, tak bym patrzył mu w oczy.

- Co się dzieje? - spytał ponownie, niemal z rozpaczą.

- Ja... ja... Ja się wyprowadzam... - wyjaśniłem, a fala smutku prawie zwaliła mnie z nóg.

- Co? - chłopak zareagował tak samo jak ja. - Czemu?

- Powiedzieli, że nas nie stać na mieszkanie tutaj... - westchnąłem, bezradnie.

- Nie... - jęknął.

Jego złote oczy zabłyszczały, podobnie jak wczoraj. Złapał mnie za rękę i pociągnął do salonu. Nawet nie próbowałem zrozumieć, po co ta zmiana otoczenia. Chłopak pchnął mnie stanowczo na dużą, czarną kanapę, a sam usiadł tak blisko, że nasze ciała się stykały.

- To nie może się tak skończyć. - szepnął, kładąc dłoń na moim policzku. - Nie może... - powtórzył.

- Wiem.. - odpowiedziałem.

Jego druga rękę znalazła się na moich żebrach. Usta zbliżyły się znacznie.

- Co ty? - wyjąkałem, jednak nie pozwolił mi dokończyć jego palec.

- Chce się tobą teraz nacieszyć, niezależnie od wszystkiego. - wyjaśnił, cicho.

Pocałował mnie w usta, natarczywe, wręcz brutalnie. Jego język wsunął się do mojego podniebienia i zaczął je badać. Zaczynając od wszystkich moich zębów, aż po mój własny język. Wsunął chłodne palce pod moją koszulkę i powolnymi acz stanowczymi ruchami jechał w górę. Wszystko znów zatopiło się w głębi jego spojrzenia... Matka z Jack'em odfrunęli jak mewy. Gerard przeszedł do pokrywania pocałunkami mojego policzka, ucha, a potem szyi. Wsunąłem dłoń w jego włosy. Mimo farbowania, były jedwabiste w dotyku. Drugą rękę położyłem na jego klatce piersiowej. Wyczuwałem jego przyśpieszone bicie serca. Tak bardzo chciałem zatrzymać czas, jednak nic nie trwa wiecznie. Wszystko znów zostało przerwana stanowczo za szybko. Tym razem to ja zdobyłem się na tak karygodny czyn.

- Może to da się naprawić, ale jeśli tu zostanę na noc nie będą mnie chcieli nawet wpuścić za drzwi... - powiedziałem z lekkim sarkazmem.

- Zrób to też dla mnie... - szepnął po raz ostatni łącząc nasze usta...

Tym razem rozłąka trwała dużo dłużej. Wróciłem do domu, próbując coś wymyślić, jednak nic nie wpadło mi do głowy. Tym razem upewniłem się, że oboje są w swoich pokojach. Wszedłem do pokoju, żeby wszystko spokojnie przemyśleć. Gdy minąłem prób, dostrzegłem ogromną zmianę. Obok łóżka stały duże kartonowe pudła z napisami „do przeprowadzki”. Moja głowa opustoszała. Co jeśli już nic nie da się zrobić?